Свіцязь

Дзівоснай кропляй-расінкай ляжыць у цэнтры Навагрудскага ўзвышша возера Свіцязь. Возера мае плошчу каля ста сямідзесяці гектараў. Форма яго амаль акруглая. Найболыпая глыбіня — пятнаццаць метраў.

Жвавенькая рачулка Сваротва выцякае з возера. Пэўна, ніхто лепш за яе не ведае Свіцязь, бо яна ў яго адзіная, свая. Болып няма ні рэчак, ні ручаёў, якія б выцякалі або ўпадалі ў Свіцязь. Пяшчотнай і чулай выцякае рачулка з возера і спявае яму жаўруком, спявае, цешыць і радуе сваёй міласэрнасцю, рухавасцю, няўрымслівасцю. I Свіцязь у захапленні ад жыцця. Ловіць воблачкі-пушынкі, купае сонцаў сваёй купелі, узіраецца, усміхаючыся, у вячыстыя карункі дрэў, якія шырокім, багата вышытым поясам атуляюць яго.

Возера Свіцязь разам з навакольнымі лясамі — помнік прыроды. Тут шмат самых розных парод дрэў. Растуць яны змешана. Дуб, елка, граб з ясенем, клёнам. Асіны ж на невялікіх плошчах любяць расці разам з сасоннікам, алешнікам, бярэзнікам. (138 слоў)

Паводле П. Сабіны.