Рамонак на шыбіне

Нас у аўтобусе нямала, але ніхто не стаіць. Кожны размясціўся, як зручней. Вось дзядзька сядзіць, як на троне. Ен расшпіліў у кажушку верхнія гузікі, абапёрся на кіёк і строга пазірае паверх галоў. Маладзіца каля яго ўсім сваім выглядам паказвае, што тут ёй ніхто не цікавы. Дзяўчынка, што размясцілася насупраць іх, хвілін колькі сядзела з прыплюшчанымі вачыма і ў куточках вуснаў хавала сваю ўсмешку. Потым адважылася, зняла рукавічку і ружовым пальчыкам пачала вадзіць па заінелай шыбіне. На ёй смела з'явіліся кружочкі, рысачкі і палосачкі. А калі аўтобус зрабіў паварот і маладое сонца пазалаціла праменямі шыбіну, мы ўсе ўбачылі, як пад рукой дзяўчынкі ўспыхнуў вясновы цуд — кветка.

I ўсміхнуўся гэтаму цуду пажылы, самавіты дзядзька, па-веснавому болып шчырай стала маладзіца.

На наступным прыпынку дзяўчынка паднялася з месца і пайшла да дзвярэй.

А на шыбіне ўсю дарогу гарэў пакінуты ёю рамонак. (143 словы)

Паводле Я. Пархуты.