Карані і карэньчыкі

Я ў сэрцы вітаю дубы над ракою, I ціхія вёскі, і мілую хвою...

Я. Колас.

Карані і карэньчыкі

Пра карані можна сказаць, што яны свету белага не бачаць. Усё жыццё карані праводзяць у зямлі, а сонца бачаць толькі перад сконам, калі іх выдзіраюць з глебы. Мабыць, крыўдна караням: усе любуюцца прыгажосцю кветак і дрэў, хваляць фруктовыя расліны за смак іх пладоў, а карані ніхто не хваліць. А яны ж не толькі працавітыя, але і па-свойму прыгожыя. Часам нагадваюць казачных чалавечкаў, у якіх шмат рук і ног.

Праўда, не ўсе карані вымушаны хавацца пад зямлёй. Ёсць карані, якія з'яўляюцца на наземных частках раслін. Адны з іх збіраюць паветраную вільгаць, а іншыя, замацоўваючыся ў глебе, служаць для раслін своеасаблівымі апорамі.

У некаторых трапічных дрэў ёсць прыдаткавыя карані. Хутчэй за ўсё, яны таксама вырастаюць, каб быць дадатковымі апорамі. Чым болыным становіцца дрэва, тым болып у яго з'яўляецца прыдаткавых каранёў і карэньчыкаў. Калі здалёк паглядзець на такое дрэва, то здаецца, быццам яно некуды ідзе. (145 слоў)

Паводле А. Бадака.