Сустрэча з дзіком

Чым глыбей Мірон і Віктар уваходзілі ў лес, тым часцей сустракаліся сухія ўзгоркі. На пясчаных месцах рос хваёвы бор, на ніжэйшых — гушчар з ельніку, алешніку, бярозы, рознага хмызняку. Часам трапляліся прыгожыя лугавінкі з ліставымі дрэвамі: дубамі, грабамі, ліпамі.

У пошуках жалудоў хлопцы падышлі да дубоў і ўбачылі, што там нехта ўжо гаспадарыў. Зямля была перакапаная, віднелася шмат слядоў, а жолуда ніводнага.

— Хто б гэта мог быць? — задуменна спытаў Мірон.

— Дзікі, — упэўнена адказаў Віктар, разглядаючы сляды.

У гэты момант збоку нешта затрашчала. 3-за ламачча пака-

заўся дзік. Здавалася, увесь ён складаўся толькі з адной страшэннай галавы. Ні зада, ні кароткіх ног не было відаць. Але бурая галава са шчаціністым хібам, натапыранымі вушамі, вялізнымі ікламі і маленькімі злоснымі вочкамі была жудаснай. Спыніўшыся, дзік задраў свой лыч, панюхаў паветра, глуха рохнуў і павярнуў назад. (133 словы)

Паводле Я. Маўра.