Векавыя асілкі

Векавыя дубы стаяць паважныя і спакойныя ў сваёй велічы. Яны не тое што не падпарадкоўваюцца агульным законам восені, яны проста, адчуваючы сваю сілу і моц, скараюцца ёй у апошнюю чаргу. Рэдкія лісты зрываліся з галін-асілкаў і павольна ляцелі ўніз. Яны роўна накрывалі жоўта-зялёныя жалуды, якія імкліва падалі з вышыні.

Стары ляснік запаволіў хаду, нахіліўшыся, падняў колькі жалудоў, паклаў у кішэню, глянуў уверх. Ён любаваўся дубамі. Але гэта былі яшчэ не тыя дубы, да якіх ён ішоў і каля якіх яму захацелася пасядзець. Тыя крыху далей, і ім не па дзвесце, не па сто, а ўсяго па сорак гадоў. Вось яна, нешырокая, але доўгая дзялянка з роўнымі радамі не надта высокіх, але дзябёлых, з густымі шапкамі галля маладых дубоў. 3 першага позірку відаць, што дубы гэтыя пасаджаны чалавекам і што клапатлівыя рукі заўсёды прысутнічалі тут. (136 слоў)

Паводле I. Шамякіна.