Радзіма душы

Гэта вялікае шчасце, калі ёсць горад, які чакае цябе, каб за туліць крылом спакою і зрабіць мацнейшым. Горад, чыё імя ты паўтараеш у думках, як імя блізкага чалавека.

Любоў да горада — вялікая таямніца, у якой нялёгка прызнац ца. I ўсё ж адважваюся зрабіць гэта. Бо радзільня, дзе я з'явіў ся на свет, знаходзілася за сотню крокаў ад Сафійскага сабора. Бо нашай дзіцячай гульнёй былі пошукі падземных хадоў, якія ў старажытнасці выводзілі з сабораў на другі бок Дзвіны. Бо шчодрая рака пасля кожнай паводкі дарыла нам то старадаў нюю манету, то ржавыя жалязякі, якія здаваліся наканечніка мі дзідаў. Бо Дзвіна навучыла мяне плаваць, берагла, калі я, схаваўшы адзенне пад чоўнам, упершыню пераплываў яе. Бо тут, у Полацку, я напісаў свае першыя вершы і апавяданні. Бо і цяпер у Мінску мне часта здаецца: вось падыду да акна, а за ім відаць поўная, як вока, Дзвіна. Полацк — радзіма маёй душы. (144 словы)

Паводле У. Арлова.