Вёска над ракой

Унізе каля ракі шнурком пагойдваліся на вадзе лодкі. Яны былі прымкнутыя замкамі на ланцужках да ўкапаных у зямлю рэек. Лодак было шмат. Амаль у кожнага гаспадара быў водны транспарт.

Рака праз вёску выгнулася лукавінай. Тут жа ад яе адыхо дзіла шырокая затока, у якой было бела ад гусей і качак. У жніў ні затока цвіла, паверхня яе была скрозь зацягнута дробнымі лускавінамі раскі. Лодкі, што заплывалі ў затоку, чарцілі на ёй чорныя дарожкі. Вясковыя малыя бегалі па яе пясчаным беразе з вудамі, лавілі якую драбязу. Далей, за паўкіламетра ад затокі, быў востраў, зарослы кучаравымі лазнякамі. Гэты востраў дзя ліў раку на два амаль аднолькавыя рукавы. На другім беразе далёка разлягаліся паплавы, якія ў касавіцу густа застаўлялі стагамі.

Хораша стаяла вёска над ракой. Прыгожа патанала яна ў сне гавой кіпені майскіх садоў, раскашавала пад вераснёўскім сон цам. (134 словы)

Паводле А. Кажадуба.