Нашы камяні

Як толькі не называюць у свеце нашу родную Беларусь! Яна і краіна лясоў і балот, яна і краіна старажытных замкаў і палацаў, яна і краіна бульбы, ільну-даўгунцу, васількоў.

Аднак Беларусь — гэта яшчэ і краіна валуноў.

Колькі іх, розных па форме і па памеры, параскідана па нашай зямлі! Ля рэчак і ў лясах, на сенажацях і хлебных палях, каля дарог і на вуліцах вёсак. Адны з іх — маленькія каменьчыкі, а другія — вялізныя валуны ў сотні тон.

Спрадвеку беларус жыў побач з валунамі, дружыў з імі, любаваўся імі, знаходзіў агульную мову. I ніколі не задумваўся, што яны не тутэйшыя, не мясцовыя.

Нашы валуны — іншаземцы. Апошні ледавік адарваў іх ад Скандынаўскіх гор і, разлучыўшы з радзімаю, прынёс на нашу зямлю. I наша радзіма стала вечнай радзімай для іх.

Скандынаўскія вандроўнікі спрадвеку звыклыя да нашага беларускага вока. Без валуноў і сёння мы не ўяўляем сваіх краявідаў. (144 словы)

Паводле Я. Сіпакова.